Ο όρος burnout χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον ψυχίατρο Freudenberger στα μέσα της δεκαετίας του ‘70 στις ΗΠΑ για να περιγράψει τα ποικίλα ψυχοσωματικά συμπτώματα που εμφανίζονταν συχνά στους εργαζόμενους που εργάζονταν ¨υπό πίεση¨ σε χώρους υγείας και πρόνοιας (helping profession).
Επαγγελματικές κατηγορίες στις οποίες απαντάται συνήθως το burnout είναι:
- Ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό
- Εκπαιδευτικοi
- Κοινωνικoί λειτουργοί
- Αστυνομικοί
- Λειτουργοί ψυχιατρικών νοσοκομείων καθώς και αυτοί που συνήθως
εργάζονται με μικρά παιδιά
Χρειάζεται πάντως να διευκρινιστεί πως το burnout δεν προσβάλλει μόνο άτομα που απασχολούνται σε τέτοιες επαγγελματικές θέσεις, αλλά μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι τα helping professions ( όπως λέγονται τα επαγγέλματα αυτά) ,αντιπροσωπεύουν την πιο τυπική περίπτωση, το κατ’εξοχήν παράδειγμα μιας εργασίας η οποία χαρακτηρίζεται από έντονο διαπροσωπικό στρες. To burnout είναι διαφορετικό από το εργασιακό άγχος. Πρόκειται περισσότερο για μια διαδικασία παρά με ένα συμβάν. Εξελίσσεται αργά και ύπουλα.
Είναι η ανικανότητα προσαρμογής και η χρόνια δυσλειτουργία στην εργασία, ενώ, το εργασιακό άγχος είναι προσωρινή προσαρμογή σε ένα νέο περιβάλλον που εκδηλώνεται με φυσιολογικά, ψυχολογικά και συμπεριφορικά συμπτώματα που μπορούν να το βιώσουν όλοι.
Αντίθετα το burnout ανταποκρίνεται σε πολυδιάστατα μοντέλα και προϋποθέτει συγκεκριμένους χαρακτήρες που να είναι Ενθουσιώδεις με την καριέρα τους, να Θέτουν υψηλούς στόχους, να έχουν Πολλές προσδοκίες, να Εργάζονται σκληρά, και να είναι Πολύ αφοσιωμένοι στην εργασία τους
Σύμφωνα με τη Christina Maslach και τη Souzan Jackson, το burnout αποτελείται από τρία βασικά δομικά χαρακτηριστικά, την συναισθηματική εξάντληση, την αποπροσωποποίηση και την αίσθηση μειωμένης προσωπικής επίτευξης.
Η συναισθηματική εξάντληση αναφέρεται στην αίσθηση συνεχούς έντασης και συναισθηματικής αποξένωσης στις διαπροσωπικές σχέσεις των εργαζόμενων και των ασθενών
Η αποπροσωποποίηση ταυτίζεται με την αρνητική και αγενή πολλές φορές συμπεριφορά κατά τη συναναστροφή με άτομα που ζητούν και αποδέχονται τις επαγγελματικές μας υπηρεσίες και φροντίδα και τέλος
τo αίσθημα μειωμένων προσωπικών επιτευγμάτων, που εκδηλώνεται κατά τη συνεργασία με άλλους με την πεποίθηση ότι η ικανότητα και η επιθυμία μας για επιτυχία μειώνονται συνεχώς.